تاریخچۀ لعن بر دشمنان و مخالفان اهل بیت علیهم السلام، از قرون اوّلیّه تا ظهور حکومت درخشان صفویّه
- باید دانست که "لعن" و مشتقّات آن، در آیات فراوانی از
قرآن کریم، بکار رفته است. پس اگر چیز زشتی بود، خداوند، خود آنرا این
اندازه در کتاب عزیز خود، استعمال نمی فرمود...
آنگونه که از خود
قرآن استفاده میشود، لعنت کردن کافِر، بدعت گذار، ظالم (ستمگر)، فاسق
(بدکار)، کاذب(دروغگو)، عهد شکن، قاطع رَحِم (بدون عذر شرعی) و مُفسِد فِی
الأرض (= گسترش دهندۀ بدی یا ناامنی در جامعه و زمین) و اذیّت و آزار
رساننده به فرستادگان خدا یا به مؤمنین و مؤمنات – هرچند برخی از اینگونه
افراد، مسلمان هم باشند و یا بوده باشند! – (از باب نمونه، به ترتیب: بقره،
89؛ نساء، 51و52؛ سورۀ ص، 78؛ نِساء، 47؛ هود، 18؛ آل عِمران، 61؛ رعد،
25؛ احزاب، 33).یکی از قدیمیترین روایات مورد استناد شیعه، در لعن فرستادن
بر "جبت" و"طاغوت" (اوّلی و دوّمی...)، به اوایل قرن چهارم هجری و "تفسیر
عیّاشی" (محمّد بن مسعود سمرقندی – متوفای حدود 320ق – که خود از عامّه
(سنیان) بوده و سپس شیعه شده) باز می گردد؛ که وی از امام باقر(ع) روایت
معتبری آورده که مراد خداوند تعالی از "جبت و طاغوت" (در سورۀ نساء/ آیۀ
51و52) همان دو نفر... هستند (تفسیرالقرآن، عیّاشی(ره)، 1/246و247).
دعای
"اللّهمَّ العَنْ صَنمَیْ قریش ٍ..."
- ۱ نظر
- ۳۱ خرداد ۹۲ ، ۰۴:۰۹